Daar was ik dan bij de familie van PJ. PJ had besloten om niet langer meer te willen leven. Zijn uitvaart moest maar intiem zijn: “Breng me maar weg en klaar.” Dat “breng me maar weg en klaar” werd het niet. Want wat zou hij daarmee bedoeld hebben. Waarheen moesten we hem brengen? Naar een uitvaartcentrum waar hij in een koeling wordt gelegd, totdat hij wordt gecremeerd en geen mogelijkheid om afscheid te nemen?
De zoon vroeg of hij in zijn chalet opgebaard mocht worden. Een chalet, dat klinkt luxe.
Bij het zien van de chalet, kwam er een glimlach op mijn gezicht. Een aangebouwd schuurtje aan een oude loods achter op het erf. Een schuurtje gevuld met een verzameling van spullen. Geen stroom en geen water. In de chalet is een raam waarvoor een tafel met stoelen staan. Daar zat hij graag. Zicht over de polder.
De tafel en stoelen werden weggehaald, 3 Pallets werden op elkaar gestapeld voor de kist, haspels werden uitgerold voor stroom voor de koeling.
Zijn opbaarplek, voor het raam met uitzicht over de polder tussen zijn verzamelde spullen waar hij zo graag zat.
De intieme uitvaart kreeg hij, want bijna niemand wist dat hij daar lag, maar het was voor hem het mooiste plekje met het beste uitzicht. Zo gewoon, maar zo bijzonder.
Reactie plaatsen
Reacties